دلـم در هـوای شما بود کـاش             سـرم خاک پای شما بود کاش

نه تنها فـقـط خـاک پـای شمـا             که گرد عـبای شما بود کـاش

شده قـلب من خـانـۀ این و آن             در این خانه جای شما بود کاش

کس دیـگـری را پـرسـتـیده ام             خـدایم؛ خـدای شما بـود کـاش

هوایی که با آن نفـس می کشم             هـوای سـرای شـما بود کـاش

به لـب ها کـنـار دعـاهـایـمـان             کمی هم دعـای شما بود کاش

نگاهم به دستان بی دست هاست               نگـاهـم گـدای شما بـود کاش

شب جمعه ای در جوارخودت             دلـم کـربـلای شمـا بود کـاش

و این روزها در غم مادر از             عـزادارهـای شـما بـود کـاش

قیامت دلم حسرت ازاین خورد             که وقف عزای شما بود کاش